आपल्या पैकी प्रत्येकाचाच ईश्वराच्या ठाई भाव हा असतोच. हा ईश्वर आपल्या सगळ्या दुःखातून आपली सोडवणूक करील हा विश्वास अगदी दृढ असतो. पण हा भाव, ही भक्ती एखाद्या दुःखाच्या लाटेने आहत झाल्याशिवाय तेवढीशी बळकट होत नाही. संकटात,दुःखात,अडचणीत सापडल्यावर आपण त्याला यातून सोडवण्याची विनंती करतो,साकडे घालतो पण सुखाच्या काळात कधी आपल्याला त्याची आठवण येत नाही !! मग आपण त्याला आठवावं म्हणूनच तर कदाचित दुःख ही त्याचीच एक योजना तर नसेल....

                                                              भक्तीच्या मुळाशी दडलेली
                                                                 एक मुकी वेदना असते
                                                             दुःखातच त्याला आठवावं
                                                                अशी देवाचीच योजना असते...